Morgen is het zover, de eerste bijeenkomst van het tweede jaar staat voor de deur. Een bijeenkomst die iets met me doet, ik weet nog niet precies wat. Verschillende gedachten spelen in mijn hoofd. Hoofdgedachte: jammer, ik ben niet zover als dat ik wilde komen.
Ik geef mezelf hier een goede reden voor, maar probeer het niet als excuus op te voeren. Onze zoon Merijn is 26 juli geboren en de start van moeder en kind was niet geheel voortvarend, echter moeten we niet te lang klagen, we zijn zielsgelukkig met hem erbij! Toch heeft zijn komst meer invloed gehad op vakantie, werk en studie dan ik op voorhand had ingeschat, het is met name de studie niet ten goede gekomen.
Ben van de week toch weer wel begonnen en vanaf vandaag voel ik ook weer de druk die ik blijkbaar toch nodig lijk te hebben. Deze druk maakt me scherper en gemotiveerder, ik heb er nog alle vertrouwen in dat ik de schade snel weet te herstellen en ben vandaag op school ook weer een stuk wijzer geworden. Officieel ben ik nu namelijk adjunct-directeur en dat maakt dat ik toch meer ruimte proef en voel voor de studie. Ik heb zin om de geplande interventie uit te voeren met mijn collega's, maar merk dat het komen tot definitieve data niet meevalt. Helaas zal ik voor de herfstvakantie de nameting niet uit kunnen voeren. Is dit een probleem?
Voor wat betreft de opdrachten voor de eerste bijeenkomst, kan ik kort zijn: hier heb ik nog geen tijd voor genomen/gevonden.
Heb al wel mijn onderzoeksverslag zo ver mogelijk op orde gemaakt, begint er steeds meer als een 'eindproduct' uit te zien, dat voelt goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten